Już nie pamiętam kto mi polecił posłuchanie muzyki Fernando Sora. Możliwe zresztą, że wcale nie chodziło o samą muzykę, lecz o przydomek, jakim obdarzono tego mistrza gitary. Długo nie mogłem uwierzyć, że naprawdę nazwano go „Beethovenem gitary”, ale wczoraj na własne oczy zobaczyłem dowód w postaci płyty Manuela Barrueco, która nazwana była nie inaczej jak właśnie: „Fernando Sor – The Beethoven of the Guitar”.

Zaintrygowany wyszukałem kilka nagrań z muzyka gitarową Sora i rozsiadłem się w swoim ulubionym fotelu, mając nadzieję na spokojny relaks. Już wczoraj chciałem posłuchać tej muzyki w sali odsłuchu na dużych głośnikach, ale jakoś tak się porobiło, że wyszedłem stamtąd razem z Mozartem i, co było wręcz dla wielu dziwne, wyszliśmy z sali w bardzo dobrej komitywie…

Sora nie miałem dotychczas okazji poznać osobiście. Widywałem go wprawdzie, jak razem z Andresem Segovią i Julianem Breamem przechadzają się po parku, ale nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy. Może trzeba będzie tę lukę wypełnić, ale najpierw posłucham, co Sor ma do zaproponowania i czym sobie zasłużył na to miano gitarowego mnie…

Już miałem włączyć płytę, gdy usłyszałem pukanie do drzwi. Niechętnie, wręcz ze złością, ubrałem łapcie i zwlokłem się z fotela… W drzwiach stał Schoenberg…

– Mistrzu, przepraszam, że nachodzę cię o tej porze, ale gdy wczoraj zobaczyłem jak mile rozmawiacie z Mozartem, to osłabło we mnie poczucie dystansu, jaki zawsze lękliwie czułem i postanowiłem odważyć się przynieść tobie coś ze swojej twórczości. Wybrałem jedno z pierwszych moich dzieł: poemat symfoniczny „Pelleas i Melisanda”. Czy byłbyś skłonny posłuchać?

– Może jutro – burknąłem, a gdy zobaczyłem, że Arnold przymierza się jakby tu wejść do środka, szybko wziąłem od niego płyty i … zamknąłem mu drzwi przed nosem. Uff…

Wróciłem na fotel, zrzuciłem łapcie, podejrzliwie zerknąłem na drzwi wejściowe i włączyłem płytę Sora…

– Ale to miłe – mruknąłem po chwili sam do siebie i jeszcze bardziej podgłośniłem Phonaka…

Gitara siłą rzeczy z racji swoich technicznych ograniczeń nie mogła dać dźwięku równego temu pochodzącemu z fortepianu czy tym bardziej z zespołu kameralnego lub orkiestry i dla uzyskania przyjemnego efektu wymagała sprytnej kompozycji, która umiałaby wytworzyć specyficzny urok…

Wyobraziłem sobie uznawanego za najwybitniejszego gitarzystę na świecie Sora grającego w Paryżu, w Londynie na dworze królewskim, w Rosji na dworze cesarskim i zrozumiałem, że mam do czynienia z prawdziwym kunsztem kompozycji i z charyzmą kompozytora i wykonawcy, która zdarza się niezwykle rzadko…

Po śmierci Sora zapomniano o klasycznej gitarze na prawie 200 lat, a z zakamarków muzycznego lamusa wyciągnął ją dopiero Segovia, ten sam który dzisiaj z wdzięcznością nosi nad Sorem słoneczny spacerowy parasol.

Segovia uzyskał współcześnie pozycję równą pozycji Sora za jego życia. Doszło do tego, że w 1979 roku zaproszony został na solowy występ do Białego Domu, gdzie przed prezydentem Stanów Zjednoczonych Jimmy Carterem grał między innymi utwory Sora.

Historia lubi się powtarzać, tylko zmienia szaty…

INSPIRACJA WPISU: